Volksfeest
Eind augustus vindt traditiegetrouw ons jaarlijkse Volksfeest plaats. Ik ben opgegroeid in Winterswijk en woon nu weliswaar in het buitengebied, maar het Volksfeest pik ik elk jaar wel even mee. Heel bescheiden, dat dan weer wel. We gaan met de kinderen naar het bloemencorso kijken, naar de kinderspelen uiteraard naar de kermis. Maar dit jaar is het anders, want mijn vrouw moet werken. Het bloemencorso spreidt zich uit over twee dagen. De vrijdag en de zaterdag. Op zaterdag is bekend welke wagens de hoogste ogen hebben gegooid bij respectievelijk de vakjury en de publieksjury. Dit jaar heb ik de eerste dag van het bloemencorso verstek laten gaan. De kinderen hoefden niet zo nodig twee keer te gaan kijken en het weer was bovendien om te janken.
Plannetje
Voor de tweede corsodag waren de weersvoorspellingen een stuk gunstiger en dus gingen we samen met mijn moeder op de fiets richting het dorp. Op de eerste dag van het Volksfeest had onze dochter samen met haar klasgenootje en liefste vriend bedacht om samen naar de kermis te gaan. Ik verkeerde in de veronderstelling dat ze het liefst alleen met hem en zijn moeder ging, dus zonder haar jongere broertje. Om een teleurstelling bij hem te voorkomen had ik al eens voorzichtig gepolst wat hij ervan zou vinden als wij met z’n tweetjes zouden gaan. Dat leek hem geweldig.
Teleurstelling
Waar ik echter geen rekening mee hield (dom, dom) was dat onze dochter mij er ook graag bij had (en dan dus automatisch haar jongere broertje ook). Dat leidde tot een grote teleurstelling bij hem, want hij had zijn zinnen gezet op een kermisuitje met mij. Boos en verdrietig als hij was kwam hij, nadat hij weer bij zinnen was, zelf met een oplossing. We konden gewoon samengaan, zolang ik maar met hem in de attracties ging. Maar toen het zover was leek het weer ons tripje naar de kermis behoorlijk te gaan verpesten. De kinderen, geen zin om zich nat te laten regenen, hielden er de hele ochtend rekening mee dat het ’s middags niet doorging. Maar toen het eenmaal zover was, klaarde het weer gelukkig weer helemaal op. De paraplu’s die ik voor de zekerheid had meegenomen, waren niet nodig.
Kermis
Die middag hadden we om half drie afgesproken bij mijn dochters klasgenootje en zijn moeder. Zij wonen net buiten het centrum, dus daar de auto geparkeerd en met z’n vijven richting het kermisterrein gewandeld. De sfeer zat er meteen goed in. Wat hadden ze er zin in. Eenmaal op de kermis eerst maar eens een rondje langs alle attracties maken om te zien wat er allemaal stond. Het was een gezellige en drukke bedoening op het kermisterrein en de kinderen werden hoe lang hoe enthousiaster. Nadat we op ons gemak een rondje hadden gelopen werd de eerste attractie uitgekozen. Zoonlief wilde dolgraag in een soort van ‘lunapark’. Zijn zus koos echter eerst voor de ‘rups’ en het werd de rups.
Daarna was het ‘lunapark’ aan de beurt. We gingen met z’n vijven. Aan het eind van het ‘lunapark’ kon je vanaf het hoogste punt met een glijbaan in de vorm van een spiraal naar beneden. Niet echt superspannend, maar toen wij als volwassenen beide beneden waren stonden we toch even wankel op onze benen. En dat van een glijbaan. Achteraf bezien erg fijn, want het heeft me uiteindelijk belet om samen met dochterlief in de ‘breakdance’ te gaan. Een attractie waar mijn vrouw in het verleden ook al eens met haar was in geweest en toen kotsmisselijk uitkwam. Onze dochter had duidelijk haar stoute schoenen aangetrokken. Ze ging niet alleen in de ‘breakdance’ maar ook in de ‘booster’.
Prikkels
De ‘booster’ is een attractie waarin je naar een hoogte van zestig meter gaat en dan met een vaartje van honderdtwintig kilometer per uur wordt rondgezwaaid waarbij je ook nog over de kop gaat. Ze vond het helemaal geweldig. Het eerste wat ze vroeg toen ze uit de ‘booster’ kwam was of ze nog een keer mocht. Helaas hadden alle prikkels wel tot gevolg dat ze ’s avonds maar moeilijk de slaap kon vatten. Een les voor de volgende keer om het iets meer te doseren.
Ijsje
Nadat we ‘uitgespeeld’ waren en het kermisgeld grotendeels verbrast, gingen we ter afsluiting een ijsje eten bij Talamini op de markt. Op de markt kom je tijdens het Volksfeest echter in een hele andere wereld terecht. Daar vindt het Volksfeest voor volwassenen plaats in een tweetal grote tenten aan weerszijden van de kerk. Daar vloeit rijkelijk de alcohol en verbrijzelt knetterharde muziek je trommelvliezen. Niet echt een plek waar ik lang wil zijn. Bij Talamini was het echter opvallend rustig. En dan kan ik niet anders dan denken hoe raar onze wereld in elkaar zit.
NIX18 en dan los?
We beschermen onze kinderen tot ze achttien zijn tegen het gebruik en misbruik van alcohol. Immers, tot hun achttiende kunnen ze het niet zelf kopen en krijgen ze het in principe in de horeca niet geserveerd. En als ze dan achttien zijn, dan kunnen ze los? Met alles wat we tegenwoordig over de schadelijke effecten van alcohol weten, vind ik dat heel raar. Alcohol verbieden tot hun achttiende is vanuit de overheid gezien een begrijpelijke maatregel. Maar het is bij lange na niet genoeg. Kinderen leren het meest van het voorbeeld dat ze krijgen van anderen. Het voorbeeld dat ze momenteel krijgen is dat onze maatschappij letterlijk doordrenkt is van alcohol. Het is, net als roken vroeger, een volstrekt normaal en sociaal volkomen geaccepteerd fenomeen. Terwijl alcohol een goedje is dat allesbehalve normaal is. Hoe maken we het voor kinderen makkelijker en normaler om later de keuze te maken om niet te drinken?
