Klaar mee!

Ik ben er he-le-maal klaar mee! Wat hebben we er met z’n allen een ongelooflijke zooi van gemaakt. Het is toch om je kapot te schamen! Hoe krijg ik dit mijn dochter, die in september naar de middelbare school gaat, ooit uitgelegd? En wat heb ik eraan gedaan om het beter te maken? Want alle goede bedoelingen ten spijt, mijn bijdrage begint hoe langer hoe meer te voelen als een piepkleine druppel op een gigantische gloeiende plaat. Ik merk dat ik de moed een beetje begin te verliezen. Vandaar deze blog. Enerzijds om mezelf al schrijvend weer enigszins op te beuren. Anderzijds om een alarmkreet te slaken.

Vertrouwen in de politiek

Ik ben om te beginnen helemaal klaar met het gepruts in Den Haag. Mijn vertrouwen in de politiek was nog nooit zo laag als nu. Kennelijk was het bereiken van het meest rechtse kabinet ooit de ultieme doelstelling, want nu het er eenmaal zit speelt het helemaal niets klaar. Afgezien van onderlinge heibel en geruzie natuurlijk. Een van de meest schrijnende dossiers vind ik persoonlijk het stikstofdossier. De natuur en de biodiversiteit in Nederland hollen keihard achteruit en we weten al decennia welke rol veeteelt, zware industrie en lucht-, weg- en waterverkeer daarin spelen. Maar verder dan een symbolische maatregel, het reduceren van de maximumsnelheid op de snelweg, komen ze in Den Haag niet.

Als de politiek ons – burgers van Nederland – vooruit wil helpen, dan moeten er scherpe keuzes worden gemaakt. Maar de huidige generatie politici is volgens mij alleen maar bezig met beeldvorming en is de inhoud compleet uit het oog verloren. Maar wat weet ik veel? Ik heb geen accounts voor X, Insta of Facebook meer, dus mij ontgaat het overgrote deel van de permanente campagnestand waar veel politici in staan volledig.

Machtsbeluste autocraten

Waar ik ook helemaal klaar mee ben zijn de machtsbeluste autocraten van deze wereld. Vladimir Poetin voorop, op de voet gevolgd door Benjamin Netanyahu en Donald Trump. De constante escalatie dreiging van een conflict, of het nou de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, de oorlog in Israël of de onlangs ontketende wereldwijde handelsoorlog is, wakkert in grote mate angst en onzekerheid aan. Het feit dat de overheid oproept om een noodpakket voor 72 uur in huis te hebben zegt volgens mij meer dan genoeg.

Leiderschap

Persoonlijk vind ik het steeds moeilijker worden om de balans te vinden in mijn dagelijks leven. Aan de ene kant wil ik het liefst doen alsof er niets aan de hand is en dat alle hierboven beschreven ellende slechts van tijdelijke aard is. Maar ik vrees dat we in een neerwaartse spiraal terechtgekomen zijn waaruit ontsnappen op dit moment nauwelijks nog mogelijk is. Alle seinen staan op rood en de grootste behoefte die ik nu heb is de behoefte aan leiderschap. Vertel mij alstublieft dat het allemaal goed komt. Laat mij zien, niet in woorden, maar in daden, dat we de weg omhoog weer vinden. Maar dan wel graag op democratische wijze en met behoud van onze rechtsstaat.

Gezondheidsindustrie

Ik ben er ook helemaal klaar mee dat we ons eigen voortbestaan zo te grabbel gooien. Neem nou onze gezondheid. Er gaan miljarden om in de gezondheidsindustrie. Maar zolang die gezondheidsindustrie nog neerkomt op pappen en nathouden – op symptoombestrijding zogezegd – blijft het dweilen met de kraan open. We leven in een zwaar toxische omgeving. Bodem-, lucht- en waterkwaliteit zijn om te janken. En wat te denken van de kwaliteit van ons ‘voedsel’. Zolang de overheid weigert daarop in te grijpen, blijft de almacht bij ‘big food’ en ‘big pharma’. Onze gezondheid gaat al decennia zienderogen achteruit. Ja, we leven gemiddeld langer dan vijftig jaar geleden. Maar de meeste mensen leven langer in ziekte. Hoe dat komt?

Dopamine-pufje

Een mens wordt in de eerste plaats gedreven door wat ie fijn vindt en niet door wat goed voor ‘m is. Als een ware junkie zijn we constant op zoek naar het volgende dopamine-pufje. Gezond leven kost veel meer pijn en moeite dan ongezond leven. Maar we zijn als mens helemaal niet gemaakt om de hele dag op de bank te hangen voor een scherm met een zak chips. Om als mensheid te overleven hebben we driehonderdduizend jaar moeten knokken. We waren, net als wilde dieren, praktisch de hele dag bezig met het verzamelen van ons voedsel. Daar moesten we echt moeite voor doen. Het kwam ons bepaald niet aangewaaid. De laatste vijftig jaar is daar een gigantische verandering in gekomen. Het vinden van eten kost geen enkele moeite meer. Bovendien is het aanbod zo groot en verleidelijk dat we praktisch de hele dag door eten.

Vooruitgang

Als je het mij vraagt dan is de evolutie van de mens compleet ontspoort. En er lijkt niemand te zijn die zich daar ook maar wat van aantrekt. Ik maak me ernstig zorgen over de vooruitgang. Neem nou AI. Er zijn een heleboel zinvolle AI  toepassingen te bedenken, die ons leven gemakkelijker maken. Maar ik denk dat we daarmee evolutionair gezien alleen nog maar verder zullen ontsporen. Maar de vraag is of de geest nog terug in de fles kan? Volgens mij kunnen we beter ophouden met het streven om het leven gemakkelijker te maken en in plaats daarvan streven naar een meer uitdagender leven. Want groei en ontwikkeling gaan onherroepelijk gepaard met wrijving. En zonder wrijving, geen glans!

[engelse versie]