Happy Living (#15) – Back to normal
De eerste week school na de zomervakantie zit er weer op. De zes weken vrij van school zijn omgevlogen, maar in de laatste week begon je te merken dat de kinderen er ook wel een beetje klaar mee waren. Ik vind het altijd bijzonder om te ervaren dat als de vakantie voorbij is dat je dan weer meteen vol gas vooruit moet. Immers, niet alleen school begint dan weer, maar ook zwemles, sporten, buitenschoolse activiteiten, speelafspraakjes, enzovoort. In de eerste week heb ik de afspraak met de kinderen dat we nog even geen speelafspraakjes doen. Op die manier heb ik het gevoel nog een klein beetje controle te hebben op de stroomversnelling waar we na de zomervakantie in terecht komen.
Op school verandert er voor onze dochter van bijna zeven bijna niets. De samenstelling van haar groep is ongewijzigd en ze heeft zelfs een juf van groep 3 meegenomen naar groep 4. Aan buitenschoolse activiteiten verandert er dit schooljaar echter iets meer. Zo gaat ze vermoedelijk de switch maken van hiphop-lessen naar turnen en gaat ze binnenkort hopelijk starten op de muziekschool met blokfluitles. Onze jongste van vijf gaat dit schooljaar ook voor het eerst sporten. Net als vorig jaar aan zijn zusje, hebben we hem ook gevraagd wat hij graag voor sport zou willen doen. Voetbal en hockey leek hem leuk. Omdat beide wat veel van het goede is mag hij één sport als eerste gaan uitproberen. Het wordt hockey. Verschillende klasgenootjes zitten op voetbal, maar omdat hockey hem toch het leukst lijkt wil hij dat graag eerst proberen. Persoonlijk heb ik ook meer met hockey dan met voetbal, maar als hij voetbal had gekozen, dan was het voetbal geworden. Hij moet het tenslotte gaan doen en niet ik.
Het feit dat de kinderen weer naar school zijn verandert voor mij ook veel. Als zelfverkozen thuisblijfpapa was ik snel weer terug in de oude vertrouwde routine van voor de vakantie. Die eerste week na de vakantie is voor mijn gevoel veel sneller omgevlogen dan de eerste week van de vakantie zelf. Als je het mij vraagt vertraagt de tijd in de vakantie altijd een beetje en versnelt hij weer als school en aanverwante activiteiten weer starten. Ik vind die vertraging heel prettig. Even niets moeten. Maar na zes weken vertraging is het ook weer helemaal prima om terug naar de vertrouwde routine en het oude ritme te gaan.
Volgend weekend zijn daags na elkaar mijn vrouw en onze dochter jarig. Voor de familie hebben we onze verjaardagen een paar weken geleden gevierd met een gezellige barbecue, dus aankomend weekend gaan we zatermiddag lekker met de kinderen naar de bioscoop en zondagmiddag vieren we buitenshuis het kinderfeestje. Vorig jaar hebben we dat bij zalencentrum Reuselink bij ons in de buurt, waar ze over een grote binnen- en buitenspeeltuin beschikken, gedaan en dat is heel goed bevallen. Het was de uitdrukkelijke wens van onze dochter om het dit jaar ook weer daar te doen. Ik heb nog de suggestie geopperd om eventueel een leuke creatieve workshop te doen, maar dat wilde ze liever voor haar achtste verjaardag. Laat haar maar schuiven, die komt er wel.
Vandaag gaan we gezellig een dagje naar Breukelen. Daar wonen mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder is vandaag jarig en ze viert het in kleine kring. Dat wil zeggen dat we keurig binnen het aantal van zes gasten blijven. En als het weer een klein beetje meezit kunnen we lekker buiten zitten en is er geen vuiltje aan de lucht. Mijn schoonouders behoren qua leeftijd en qua gezondheid tot de kwetsbare groep voor wat betreft het coronavirus. Qua gezondheid geldt dat ook voor de oudste zoon van mijn schoonzus en zwager. Dus wij laten het wel uit ons hoofd om een lakse houding aan te nemen ten aanzien van de coronamaatregelen. Onderhand is bij mijzelf de coronavermoeidheid echter wel redelijk toegeslagen. Begrijp me niet verkeerd, ik neem het coronavirus heel serieus, maar ik word doodmoe dat het in de wereld al maanden lang alleen daarom lijkt te draaien. Je kunt geen krant openslaan of geen nieuwsbericht zien of horen of het gaat er over. En het ergste vind ik nog wel de dagelijkse melding van het aantal besmettingen. De hele wereld is volledig gefocust op die ziekte. Afgelopen week leek kanker corona even naar de achtergrond te verdringen. NPO radio 2 organiseerde afgelopen week namelijk een 100-urige NPO radio 2 collecte drive-in voor KWF. Ik heb op meerdere momenten afgelopen week met tranen in mijn ogen gezeten vanwege de ontroerende verhalen. En toch vind ik het opmerkelijk dat kanker en nu ook corona zo gigantisch veel media-aandacht weten te vergaren. Kanker is een verschrikkelijke ziekte die je je ergste vijand niet toewenst. Iedereen kent wel iemand die kanker heeft of aan de gevolgen van kanker is overleden. De behandelingsmogelijkheden van kanker zijn in de laatste decennia gelukkig enorm verbeterd. Echter, het ontstaan van bepaalde vormen van kanker heeft onmiskenbaar met onze leefstijl te maken. Waarom wordt er dan niet zeker net zoveel geld uitgegeven aan het voorkomen van kanker dan aan het genezen ervan? Het voelt voor mij als dweilen met de kraan open.
De tabaks- en levensmiddelenindustrie zouden een hele grote rol kunnen spelen in het voorkomen van verschillende soorten kankers, maar de industrie heeft er duidelijk geen belang bij om kanker te voorkomen. Waarom is er niet een wereldwijd verbod op de verkoop van tabak? We weten allemaal hoe schadelijk roken voor de gezondheid is. Sterker nog, als je je als roker wilt verzekeren dan betaal je meer premie dan een niet-roker bij het afsluiten van bijvoorbeeld een levensverzekering. Met andere woorden, de hele wereld weet dat roken gelijkstaat aan het spelen met vuur. Waarom is er dan nog geen totaalverbod op de productie en verspreiding van tabak? Waarom? Geld en macht! Dat is waarom! De producenten van tabak hebben zo ongelooflijk veel geld en macht dat ze daarmee een wereldwijd totaalverbod met groot gemak kunnen tegenhouden. Maar wij hebben met z’n allen toch veel meer macht dan de tabaksproducenten? Kwestie van bundelen van die macht lijkt me.
Laten we daarmee eens beginnen in ons eigen land. Zou het een idee zijn om een actie op touw te zetten waarin niet-rokers wordt gevraagd om gedurende een bepaalde tijd massaal sigaretten of shag te kopen om die dan te vernietigen. In het meest positieve scenario zullen er ongetwijfeld bevoorradingsproblemen ontstaan waardoor rokers de kans lopen er een keer naast te grijpen. Op die manier geven we, ook in een minder gunstig scenario, in ieder geval een krachtig signaal af richting overheid en industrie dat we onze medemens willen beschermen tegen zelfdestructief gedrag. Een bizar idee? Misschien, maar hoe breken we de macht van de industrie dan en schudden we de overheid wakker?
Een ander groot gezondheidsgevaar dat ons bedreigt is suiker. Een van de grootste bronnen van suiker is frisdrank. In mijn jeugd kreeg ik van mijn moeder alleen frisdrank in het weekend. Toen ik echter op mezelf ging wonen dronk ik veel meer frisdrank. Omdat ik me toch wel realiseerde dat ik daar hele bergen suiker of zoetstoffen mee naar binnen harkte ben ik het op een gegeven moment maar gaan verdunnen met water. Met cola is dat niet aan te bevelen, maar met bijvoorbeeld sinas gaat dat prima. Inmiddels drink ik al jaren geen frisdrank meer en beperk ik me tot koffie, thee en water. Nou ja, afgezien van die enkele keer dat ik buiten de deur eet. Dan wil ik me nog wel eens bezondigen aan een lekker glas ijsthee of rivella.
Suiker wordt wel eens als sluipmoordenaar aangemerkt, omdat er veel ‘verborgen’ suikers in voedingsmiddelen waaronder frisdrank zitten en er wordt bovendien een verband gelegd tussen het overmatig gebruik van suiker en het voorkomen van overgewicht en suikerziekte. De suikertaks op frisdranken, die in verschillende landen al gemeengoed is en die er eigenlijk voor moet zorgen dat frisdrankproducenten van lieverlee de hoeveelheid suiker in hun frisdranken verlagen, lijkt er vooralsnog in Nederland niet te gaan komen. Maar als onze overheid niet de ballen heeft om haar bevolking met daadkracht en overtuiging te beschermen tegen de macht of beter gezegd het machtsmisbruik van frisdrankproducenten, dan hebben we nog een hele lange weg te gaan naar een betere volksgezondheid.
