Liefde

De liefde. Hoe kom je er bij om daar een blog over te schrijven? Nou, dat zal ik je zeggen. Het onderwerp kwam spontaan in me op. Waarom? Geen idee! Maar zoiets groots als de liefde, hoe ga ik dat in een blog beschrijven? En wordt het dan niet een heel klef verhaal? Ik denk eerlijkgezegd dat dat wel meevalt. Ik associeer het namelijk helemaal niet met iets klefs. Eerder met een onmetelijke kracht. Een kracht die vele malen sterker is dan mijzelf. Daar gaat ie.

Angst en boosheid

Wat is het allerbelangrijkste in het leven? Veel mensen zullen die vraag beantwoorden met de liefde. Maar als het in de ogen van veel mensen zo enorm belangrijk is, waarom is dit verschijnsel dan zo complex en zo eenvoudig tegelijk? De eenvoud van de liefde zit ‘m voor mij in het gemak waarmee ik dit gevoel kan oproepen. Ik hoef maar naar mijn kinderen te kijken en de liefde overspoelt mijn hart in warme, langzame golven. Aan de andere kant vind ik het ook wel een heel complex gevoel. Dat zit ‘m wat mij betreft vooral in emoties als angst en boosheid die mij er voor korte of langere tijd van kunnen afsluiten.

Mijn ouders

Liefde heb ik van huis uit meegekregen van mijn ouders. Hun gevoelens voor elkaar resulteerde in een zwangerschap waaruit ik werd geboren. Vanaf de allereerste dag als nieuwe wereldburger werd ik gedrenkt in hun liefde. Daar ga ik tenminste vanuit. Helaas heb ik daar geen actieve herinnering aan. Maar als mijn geboorte ook maar een fractie van de emoties opriep die ikzelf ervaarde toen onze kinderen werden geboren, dan kan dat niet anders. Wat een overweldigend gevoel was dat zeg. Onbeschrijflijk! Toch wel jammer dat je je die eerste jaren helemaal niet kunt herinneren. De zoete woordjes en het eindeloze geknuffel.

Veiligheid en geborgenheid

De onvoorwaardelijke liefde van mijn ouders voor mij heeft de basis gelegd voor mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn eigen kinderen. Hun liefde voor mij zorgde voor een gevoel van veiligheid en geborgenheid. Vanuit die basis kon ik opgroeien en uitgroeien tot de persoon die ik geworden ben. Mijn moeder, die stopte met werken om zich volledig op de liefdevolle zorg voor man en kinderen te storten, is en was de meest stabiele factor in mijn leven. Mijn moeder was er altijd! Mijn vader was kostwinner. Zijn liefde voor het gezin vertaalde zich in hard werken en lange dagen maken. We kwamen dan ook nooit iets tekort.

Thuisblijfpapa

De liefdevolle basis die ik van mijn ouders heb meegekregen wilde ik graag doorgeven aan mijn kinderen toen zij werden geboren. Ik volgde het voorbeeld van mijn moeder en stopte met werken. Dat was voor mij een hele grote stap. Twintig jaar fulltime voor een baas werken zette ik aan de kant om voor mijn gezin te gaan zorgen. Aanvankelijk voor de duur van twee jaar. In die twee jaar werd echter ons tweede kindje geboren en begon de klok als het ware weer opnieuw te lopen. En ongemerkt vlogen de jaren voorbij en brak onlangs al mijn tiende jaar als ‘thuisblijfpapa’ aan. Het is verreweg een van de allerbeste keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. 

Professionele ambitie

Maar het is ook een offer. Ik heb mijn professionele carrière uit liefde voor mijn gezin opgeofferd. In de eerste jaren van mijn nieuwe rol borrelde nog wel eens de twijfel op of ik daar wel goed aan deed. Inmiddels is mijn behoefte om ooit nog eens voor een baas te werken volledig weggeëbd. Dat wil overigens niet zeggen dat ik geen enkele professionele ambitie meer heb. Integendeel! De wens om ooit nog eens een eigen inkomen te vergaren is nog steeds niet uitgedoofd. Maar voorlopig ben ik nog helemaal happy met de rollen die ik tegenwoordig vervul, waarbij mijn rol als vader met kop en schouders boven alle andere uitsteekt. Daar ligt mijn absolute prioriteit. Dat vervult mij elke dag weer met ongelooflijk veel liefde. 

Onvoorwaardelijke liefde

Toen mijn vorige huwelijk na een relatie van ruim tien jaar op de klippen liep was ik het vertrouwen in de liefde wel even goed kwijt. Het waren beslist niet tien jaren rozengeur en maneschijn geweest, maar er was liefde…heel veel liefde. En dan ineens word je geconfronteerd met het feit dat die liefde niet langer wederzijds is. Dat heeft me tot in mijn kern geraakt. Ik durf te zeggen dat ik er een ander mens van ben geworden. Het tijdperk van onvoorwaardelijke liefde voor een partner knalde volledig uit elkaar. Maar de liefde bleek niet onvoorwaardelijk. In de kleine lettertjes stond kennelijk geschreven dat de liefde wederzijds moest zijn. Toen zijn liefde verschoof naar een ander, viel het als zand door mijn handen.

Mijn liefste

En toen was daar een nieuwe liefde. Een nieuwe kans. En een nieuwe uitdaging. Het gevoel voor haar was zo groot en zo heftig dat ik die sprong in het diepe wel aandurfde. Zij heeft mijn vertrouwen in de liefde opgelapt en weer kleur gegeven. Uit onze liefde voor elkaar werden twee prachtige kinderen geboren. Zolang onze liefde wederzijds is hebben we een solide basis om op verder te bouwen. Maar ik weet dat de liefde zich niet laat dicteren of voorspellen. Ook al kan ik me geen enkele voorstelling maken van een leven zonder haar, ik sluit sinds ik weet heb van de ‘kleine lettertjes’ niets meer uit. Mijn liefste en ik houden zielsveel van elkaar en ik hoop dat dat voor altijd zo blijft.