Ter voorbereiding op de vakantie bestaat er zoiets als vakantievoorpret. Die is bij ons alleen de afgelopen week een beetje in het water gevallen. Een week geleden werd onze jongste ziek en vannacht was ik aan de beurt. Dus van vakantievoorpret is niet echt sprake. En dat terwijl we begin volgende week toch echt op vakantie gaan. De reisbestemming is Friesland. We hebben een leuk vissershuisje gevonden op letterlijk enkele stappen van de Waddenzee. En als ik zie hoe de weersverwachtingen zijn dan ben ik heel blij dat we komende week in het iets koelere noorden van Nederland vertoeven.

Vakantiegevoel vasthouden

Nu ben ik als het als het om vakantievoorpret gaat nogal een nuchter type. Nuchter, maar wel erg systematisch. De laatste week voordat we op vakantie gaan plan ik wanneer ik het beste de was kan doen, welke boodschappen er nodig zijn, enzovoort. Bovendien wil ik ons huis graag een beetje schoon achterlaten en ik wil het liefst ook een rondje door de tuin hebben gemaakt. Het onkruid groeit tenslotte gewoon door als we weg zijn. Maar als we terugkomen met een lekker vakantiegevoel, dan wil ik dat graag nog even vasthouden. Niet meteen de druk voelen dat ik weer aan de slag moet in huis of in de tuin.

Voorteken

Een week geleden hadden we op zondagmiddag een familieconcert van de muziekvereniging waar onze oudste dwarsfluit bij speelt. Ze zit in het beginnersorkest en het was haar allereerste concert. Ik glom van trots om haar te zien spelen. Het was bovendien prachtig weer en er was voor de kinderen van alles georganiseerd. Zo was er een springkussen, kon je lekker knutselen en was het ook mogelijk om je te laten schminken. Ook waren er allerlei lekkere dingen te krijgen. Het springkussen was de favoriete plek van onze kinderen. Maar in de loop van de middag kwam onze jongste steeds vaker even bij mij hangen. Dat was, achteraf gezien, al een voorteken dat hij niet helemaal tip-top in orde was.

Zonnesteek?

Die avond kreeg hij hoofdpijn en een beetje verhoging. Van koorts was nog niet echt sprake. Mijn vrouw en ik dachten aan een zonnesteek. Die nacht kreeg hij last van misselijkheid en braakneigingen. Hij voelde zich echt niet lekker en bleef uiteraard ’s ochtends thuis van school. Naast de misselijkheid en de braakneigingen ontwikkelde hij echter ook flinke buikpijn. Dat paste eerder bij buikgriep dan bij een zonnesteek dus. Verder kreeg hij in zijn gezicht, armen en handen kleine verheven rode vlekjes die bij aanraken pijnlijk waren. Dus ook een ordinaire buikgriep viel toen af. Bovendien kreeg hij koorts.

Nadat hij al twee dagen niet had gegeten, nauwelijks nog dronk en de rode vlekjes steeds meer toenamen, heb ik de huisarts gebeld om de situatie te bespreken. Ik moest foto’s van de vlekjes opsturen en ’s middags terugbellen om te overleggen. Op basis van de foto’s kon de huisarts echter geen eensluidende diagnose stellen en dus kregen we een afspraak voor twee dagen later bij een vervangende huisarts. Het was erg druk in de huisartsenpraktijk, vandaar pas over twee dagen.

Naar de huisarts

Op de ochtend van de derde dag dat hij thuis was van school verslechterde zijn toestand zodanig dat ik opnieuw met de huisarts heb gebeld. We konden die middag bij onze eigen huisarts terecht. Omdat de buikpijnklachten steeds heviger werden heb ik mijn moeder gevraagd om zwaardere pijnstillers bij de drogist te gaan halen. Die zwaardere pijnstiller markeerde een omslagpunt. Kort nadat ik die pijnstiller had toegediend begon hij weer praatjes te krijgen. Hij wilde wel een waterijsje en zelfs de ORS, waarmee ik daags ervoor was gestart om uitdroging te voorkomen, nam hij zonder het meteen weer uit te spugen.

Toen we ’s middags bij de huisarts kwamen ging het al een stuk beter. Onze huisarts beoordeelde de plekjes en keek in zijn keel. Hij constateerde in ieder geval een keelontsteking. En de rode vlekjes duiden vermoedelijk op een kinderziekte. Bij het ontbreken van de zogenaamde frambozentong viel roodvonk af. Het had meer weg van de Vijfde Ziekte. Daar had ik nog nooit van gehoord. Het is een virusinfectie. Dat betekent dat die uit zichzelf weer geneest. Echter, omdat er ook sprake was van een keelontsteking en we de week erop op vakantie gingen, gaf onze huisarts een vijfdaagse antibioticumkuur in overweging. Vanwege het plotseling ingezette herstel leek me dat op dat moment nog niet echt nodig. We besloten die optie achter de hand te houden.

Het herstel zette gelukkig door. Zo goed zelfs dat onze lieve knul de laatste dag van het schooljaar toch nog een paar uurtjes naar school kon. School was uit om twaalf uur, dus dat was wel te overzien. En hij wilde het zelf graag.

Zelf ziek

De vakantie is begonnen en we kunnen nog even van de vakantievoorpret genieten voordat we richting Friesland vertrekken. Dacht ik. Op de laatste schooldag ben ik ’s avonds nog maar even de tuin ingedoken om het laatste stukje onkruidvrij te maken. Toen ik rond half tien klaar was, was ik gebroken. Ik voelde me een wrak. In eerste instantie weet ik het aan de intensieve workout van de avond ervoor. Maar in de loop van de nacht ging ik me steeds beroerder voelen en werd ik ook een beetje koortsig. En nu lig ik in bed deze blog te schrijven. Dat maakt wel korte metten met de vakantievoorpret.

Speculeren wat er met me aan de hand is heeft niet zoveel zin, maar het heeft ongetwijfeld iets te maken met het virus waar onze jongste van herstellende is. Wat ben ik blij dat ik, afgezien van de koffers pakken, alles in en om het huis al in gereedheid heb gebracht. Dit weekend hebben we bovendien nog een familiedag en daags erna vertrekken we. De pijnstilling zorgde bij onze jongste voor een omslagpunt. Ik hoop dat dat voor mijzelf ook geldt. En echt herstellen doe ik dan vanaf volgende week wel als we eenmaal op onze vakantiebestemming zijn.

Fijne vakantie!