Michael

Twee weken geleden is mijn zwager Michael, de man van mijn zus, plotseling overleden. Die zaterdagochtend vroeg, het was tussen zeven en half acht, stond mijn moeder plotseling bij ons in de keuken. Het eerste dat ze vroeg was waar mijn vrouw was. Die was een ochtendwandeling aan het maken en kon elk moment terug zijn. Vervolgens merkte ze op dat zij en mijn vader in orde waren meteen gevolgd door drie woorden waarvan de echo nog steeds doorklinkt. “Michael is dood!”

Tranen

Onze kinderen, die aan de keukentafel zaten te ontbijten kregen het maar half mee. Maar toen ik herhaalde wat mijn moeder zei barstten ze beide in huilen uit. Bij mijzelf was de schok zo groot dat ik letterlijk het gevoel had dat de tijd even stil stond. Desondanks probeerde ik samen met mijn moeder de kinderen te troosten. Tranen waren er noch bij mij, noch bij mijn moeder. De schok was op dat moment te groot. Dat veranderde toen ik mijn vrouw de oprit op zag komen wandelen. Ik liep naar buiten om deze onheilstijding met haar te delen. We vielen elkaar snikkend in de armen. 

Voicemail

Als er zoiets dramatisch gebeurt zijn er geen protocollen die voorschrijven wat je moet doen. Ik kon alleen maar mijn gevoel volgen. Ik wilde mijn zus spreken. Een moment twijfelde ik toch. Was dit wel het juiste moment om te bellen? Maar mijn gevoel was te sterk en gesteund door mijn vrouw belde ik haar nummer. Ik kreeg de voicemail. Achteraf hoorde ik dat op dat moment gesproken werd over het al dan niet laten doen van obductie. Nog geen half uur later belde ze terug. Ze zat in de auto en werd door haar lieve buurvrouw van het ziekenhuis terug naar huis gereden. Haar verdriet sneed recht door mijn ziel. 

Logeerpartijtje

Die zaterdag zouden mijn schoonouders een nachtje komen logeren. Het excuus om dit af te zeggen lag op tafel. Mijn vrouw en ik, maar in het bijzonder onze kinderen, konden echter wel wat afleiding gebruiken. Dus we lieten het logeerpartijtje maar gewoon doorgaan. Mijn ouders besloten vanzelfsprekend de boel de boel te laten om naar mijn zus te gaan. Die nacht werd ik opgeschrikt door een telefoontje van mijn vader. Ze hadden door onvoorziene omstandigheden niet meer voldoende capaciteit op de accu van hun elektrische auto. En met nog tien kilometer reserve bleek de laadpaal waar ze wilden opladen op een afgesloten terrein te staan. Gelukkig bleken er in de nabijheid meerdere laadpalen te zijn die wel toegankelijk waren.  

Lieve vrienden

Op zondag, toen mijn schoonouders weer huiswaarts waren gekeerd, besloot onze dochter dat ze even wilde Facetimen met haar tante. Mijn vrouw en ik sloten daar later bij aan. Het was fijn om elkaar even te zien en te spreken. Mijn zus vertelde dat ze werd omringd door hele lieve vrienden die fantastisch voor haar zorgden en bovendien bij haar bleven slapen. Ze hoefde geen moment alleen te zijn, tenzij ze dit zelf wilde. Al snel werd duidelijk dat het afscheid van Michael op donderdag bij hen thuis zou plaatsvinden. De uitvaart precies een week na het overlijden op zaterdag. 

Uit het zicht

Voor het afscheid op donderdag wilde ik eigenlijk nog even naar Leerdam om mijn zus te zien. Maar ik twijfelde nog. Toevallig hadden de kinderen die woensdag studiedag en had mijn vrouw ook vrij. Voor mij een prima gelegenheid om even op en neer te gaan. Als mijn zus tenminste behoefte had aan mijn gezelschap. Dus ik appte haar op dinsdagochtend of ik langs zou komen. In de vele appjes, telefoontjes en berichtjes die mijn zusje kreeg raakte mijn appje uit het zicht, zo bleek achteraf. Er kwam geen reactie. Voor mij was geen reactie ook een reactie. Ik troostte mezelf in de wetenschap dat ze omringd werd door veel lieve vrienden. Die knuffel kon wel wachten. Die bewuste woensdag, zo hoorde ik later, was de hele familie van Michael er geweest om afscheid te nemen. Kennelijk heeft het dus zo moeten zijn.

Vijftien jaar

Inmiddels is het twee weken geleden dat Michael is overleden. Zowel het afscheid thuis als de uitvaart waren erg verdrietig, maar in zekere zin toch ook erg mooi. Michael wist dat hij met de leefstijl die hij er decennialang op nahield de honderd mogelijk niet zou halen. Hij en mijn zus schelen eenentwintig jaar in leeftijd. Vijftien jaar geleden ontraadde een van de beste vriendinnen van mijn zus op grond daarvan hun relatie. De gevleugelde uitspraak die mijn zus toen deed spreekt boekdelen. “Ik ben liever maar vijftien jaar gelukkig met deze man, dan helemaal geen relatie met hem gehad te hebben.”

Humor en poëzie

Michael was schrijver. Zijn appjes klonken steevast als pure poëzie. Ik ga mijn lieve zwager ongelooflijk missen. Op dinsdag 20 juni leverde Michael zijn laatste, iets minder poëtische bijdrage aan onze familie-groepsapp. Hij stuurde een afbeelding van een groentesoeppakket met daarop een niet te missen groen logo met de tekst ‘Vegan’. Het onderschrift bij het appje luidde: “Maarten, het wordt tijd dat de term vega/vegan een beschermde status krijgt.” Zo zal ik Michael blijven herinneren. Als iemand die onverwacht en humoristisch uit de hoek kwam. Zo onverwacht als hij het leven van mijn zus is binnengestapt, zo onverwacht is hij ook weer vertrokken.