Happy Living (#3) – De grote verandering (deel 1 van 2)
Mijn vrouw en ik kennen elkaar sinds het najaar van 2008 toen we allebei lid werden van een net nieuw opgericht muziektheater gezelschap in Maastricht. In april van datzelfde jaar was ik, nadat we al verkering hadden sinds het najaar van 2000, getrouwd met mijn lieve man en hebben we een geweldig feest voor vrienden en familie gegeven. Aansluitend hebben we een fantastische huwelijksreis gemaakt. Een adembenemende cruise in het Caribisch gebied. Het is maar goed dat ik toen nog niet wist hoe vervuilend vliegreizen en cruisevakanties zijn voor het milieu, maar dat terzijde.
In de loop van dat jaar hoorden mijn man en ik van een vriendin dat zij samen met een paar vriendinnen en hun zangdocent, waar ik inmiddels ook les van had, een muziektheater gezelschap aan het oprichten waren. Daar had ik wel oren naar. Zingen is altijd een grote passie van me geweest en het genre muziektheater (musical) spreekt me nog altijd bijzonder aan. Ik was er dan ook zeker bij op die allereerste repetitie in september 2008. Nadat we een tijdje met ons ‘kluppie’ onderweg waren, het nodige repertoire hadden opgebouwd en al enkele optredens hadden gedaan, heb ik mijn man verleid om de gelederen te komen versterken. Achteraf bezien misschien niet de meest slimme actie van mijn kant – het is maar hoe je het bekijkt – maar dat kon ik op dat moment niet weten.
Eind oktober 2010 waren mijn man en ik 10 jaar bij elkaar en dat vonden we een uitstekende reden voor een feestje. De leden van ons ‘kluppie’ waren als het ware een tweede familie van ons geworden, dus die waren natuurlijk ook van de partij. Het was een erg geslaagd feestje. Er werd gegeten, gedronken, gedanst en gezongen.
In de maanden die volgden is mijn man, samen met één van onze beste vrienden die ook bij het ‘kluppie’ zat, begonnen met hardlopen. Ze waren redelijk fanatiek en trainden dan ook vaak samen. Mijn man zat qua werk niet lekker in zijn vel en dit was een geweldige uitlaatklep voor hem. Ik had niet in de gaten dat er veel meer speelde. Pas toen ik dat zag, was het te laat. In de week voordat we met ons ‘kluppie’ voor het eerst in een eigen voorstelling op de planken zouden staan, een voorstelling waarin ik een grote rol had, kwam ik er op een pijnlijke manier achter dat de relatie die mijn man met zijn hardloop-maatje had ontwikkeld het niveau van goede vriendschap ver was overstegen. We gingen een zware en moeilijke tijd tegemoet die er na 2 maanden in resulteerde dat we besloten om uit elkaar te gaan. Mijn vertrouwen dat het nog weer goed zou komen was onherstelbaar beschadigd.
Als je zo’n heftige tijd doormaakt leer je je vrienden wel echt kennen. Echte vrienden, die je opvangen op de momenten dat je het moeilijk hebt. Die je afleiding bezorgen, zodat je je niet voortdurend rottig voelt. Een van die vrienden was en is mijn huidige vrouw. In de periode na de breuk met mijn man spraken we geregeld af om samen een hapje te eten, een bioscoopje te pakken of een avondje stevig door te zakken. Onze vriendschap verdiepte zich en omdat we het goed met elkaar konden vinden en allebei single waren, besloten we om samen een vakantie te boeken. In september van dat jaar gingen we samen op vakantie naar Toscane. Notabene Italië, het land waar mijn toen bijna ex-man en ik tien jaar eerder ook onze eerste grote vakantie samen doorbrachten. Het land waar wij waren op die verschrikkelijk dag op 11 september 2001.
Gedurende onze vakantie in Toscane betuigde mijn vrouw haar liefde voor mij. Ondanks dat ik ook zeer sterke gevoelens voor haar had ontwikkeld en het eigenlijk van mijlenver zag aankomen, raakte ik er op z’n zachtst gezegd toch een beetje van in de war. Ik had meer tijd nodig, dacht ik. Maar mijn gevoel voor haar was echt, oprecht en zo sterk, dat ik – niet wetend waar de reis eindigen zou – de sprong in het diepe heb gewaagd. Eenmaal terug van vakantie lieten we er geen gras over groeien en zijn we meteen gaan samenwonen. De inkt van de officiële scheiding van mijn man was nog maar net droog en de boedelscheiding had nog niet eens plaatsgevonden. Het kon ons niet schelen, wij wilden geen dag meer zonder elkaar zijn. We waren smoorverliefd!
Smoorverliefd, een kinderwens en niet meer piepjong, maakt dat we alle tijd die we samen hadden ook effectief samen wilden doorbrengen. Want met een kinderwens was het ongewis hoe lang we nog alleen met z’n tweeën zouden zijn. Kort dachten we, toen mijn vrouw al in januari van het jaar daarop zwanger bleek te zijn. Ik bedacht me geen moment en ging voor mijn vrouw op één knie. De zwangerschap eindigde heel verdrietig voortijdig in een miskraam. Nadat mijn ex en ik in het bijzijn van onze nieuwe partners bij ons thuis op Koninginnedag onze liefste, trouwe en doodzieke viervoeter Boy, waar we net een omgangsregeling voor hadden afgesproken, hebben moeten laten inslapen, zijn mijn vrouw en ik aan het eind van diezelfde week, op 4 mei 2012, omringd door onze naaste familie en een paar van onze hechtste vrienden, getrouwd. We vierden het die dag met onze naaste familie met het idee dat we later nog wel eens een groot feest zouden geven. Later is nog altijd niet geweest.
Enkele maanden later bleek mijn vrouw opnieuw zwanger, maar ook deze zwangerschap eindigde opnieuw in een miskraam. Onze emoties schoten alle kanten op en we voelden de tijd door onze vingers glippen. We hielden er steeds meer rekening mee dat we met z’n tweeën zouden blijven, toen mijn vrouw in januari 2013 opnieuw zwanger bleek te zijn. Met ingehouden adem wachtten we die eerste 12 weken van de zwangerschap af, maar het bleef gelukkig goed gaan. Omdat het er naar uitzag dat onze langste tijd met z’n tweetjes nu echt voorbij was zijn we in juni nog even lekker op vakantie gegaan naar de zon. In september, bijna twee weken na de uitgerekende datum werd, na een pittige bevalling die uiteindelijk eindigde in een keizersnede, onze prachtige dochter geboren. Het leven is vanaf die dag nooit meer hetzelfde geweest.
<<Wordt vervolgd>>
