Voorbeeldgedrag

In deze blog ga ik het hebben over voorbeeldgedrag. Ouders met kinderen kunnen zich daar denk ik wel wat bij voorstellen. Door zelf het goede voorbeeld te stellen hoop je dat je kinderen daar iets van oppikken en meenemen in hun ontwikkeling. In die zin is voorbeeldgedrag natuurlijk niet zo spannend. Maar er zit ook wel een keerzijde aan voorbeeldgedrag en daar liep ik afgelopen week tegenaan.

Mijn schoonouders van respectievelijk 78 en 73 wonen in Breukelen. Voordat Corona uitbrak kwamen ze met enige regelmaat één of meerdere nachtjes logeren, zodat ze tijd met hun kleinkinderen konden doorbrengen. We hebben een logeer- annex werkkamer op de begane grond. Nog voordat we hier kwamen wonen hebben we een kleine badkamer gerealiseerd die vanuit de logeerkamer toegankelijk is. Met andere woorden, als mijn schoonouders hier verblijven, dan hoeven we onze slaapetage en badkamer niet te delen. Dat is heel prettig! Echter sinds Corona zijn ze hier niet meer blijven slapen. Drieënhalve week geleden, het was toen herfstvakantie, zijn we nog wel met de kinderen bij ze op bezoek geweest. 

“Ze komen immers toch niet voor mij.”

Een paar dagen geleden belde mijn schoonmoeder of het uitkwam dat ze dit weekend zouden komen. Ik zat middenin de digitale raadsvergadering waarin de fractievoorzitter van D66 een mooi pleidooi hield voor het nastreven van ‘noaberschap’ in de raad. Het enige wat ik me op dat moment kon bedenken was dat ik dit weekend twee dingen in de planning had. Op zaterdag schrijf ik meestal mijn wekelijkse blog. En de zondag wilde ik het liefst nog een paar uurtjes de tuin in. Dus ik zei gekscherend tegen mijn vrouw: “Laat ze maar op zondag komen. Dan kan ik zaterdag rustig aan mijn blog werken en zondag nog wel even de tuin in als ze hier zijn. Ze komen immers toch niet voor mij.” Mijn schoonmoeder kon daar wel om lachen. De rest van de avond zat ik gekluisterd aan mijn iPad om de raadsvergadering te volgen.

Aangescherpte maatregelen rondom Corona

Ik de loop van de volgende ochtend, de kinderen waren naar school en ik had de weekendboodschappen gedaan, zat ik onder het genot van een kopje koffie te mijmeren over het aankomende weekend. En toen sloeg de twijfel toe. Mijn schoonouders zouden zondag vanuit Breukelen komen afreizen. Kon dat eigenlijk wel nu de maatregelen rondom Corona waren aangescherpt? Dus voor de zekerheid toch maar even gaan kijken naar de website van de Rijksoverheid waar de maatregelen vermeld staan. Ten aanzien van groepsvorming staat te lezen dat je thuis maximaal 2 personen per dag mag ontvangen. Geen vuiltje aan de lucht dus. Echter bij de maatregelen met betrekking tot het dagelijks leven stond als eerste geschreven ‘blijf zoveel mogelijk thuis’ en ‘vermijd niet-noodzakelijke reizen’. Goed beschouwd betekende dit dat we het bezoekje van mijn schoonouders eigenlijk moesten uitstellen. 

Voorbeeldgedrag

En daar sta je dan. De kinderen gaan ervan uit dat opa en oma komen en de boodschappen zijn ook al in huis. Je schoonouders, voor hen ook geen gemakkelijke tijd, verheugen zich op het weerzien. En dan plotsklaps het besef dat het eigenlijk niet door kan gaan. Wat doe je dan? Als het mijn eigen ouders waren had ik meteen de telefoon gegrepen. Maar omdat het mijn schoonouders betreft heb ik eerst maar eens de mening van mijn vrouw gepeild. Ik vind het zelf nogal hypocriet om iets te vinden van mensen die zich niet aan de coronamaatregelen houden als je die zelf ook overtreedt. Want dat was de keuze die nu voorlag. Bovendien ben ik een groot voorstander van voorbeeldgedrag in de opvoeding van onze kinderen. Je kunt met je kinderen nog zoveel bespreken, het voorbeeld dat je zelf geeft maakt doorgaans de meeste impact. 

Ons dagelijks leven is doorspekt met voorbeeldgedrag. Wat we eten, wat we drinken, of we al dan niet roken, of we al dan niet sporten, of we wel eens een boek lezen, hoe we met andere mensen omgaan, hoe we verduurzamen,…het is voor kinderen allemaal voorbeeldgedrag. Maar dat voorbeeldgedrag niet altijd even gemakkelijk is wordt maar al te zeer duidelijk als je kijkt naar de reacties op de gebeurtenissen bij het huwelijk van onze minister van veiligheid en justitie en heel recentelijk de vliegvakantie van ons koningshuis naar Griekenland. Als je leven onder een vergrootglas ligt is het uitblijven van voorbeeldgedrag in een situatie die daar heel expliciet om vraagt meteen zichtbaar. Vandaar ook de commotie!

Vier Wetten van Sociale Verandering

Rutger Bregman van De Correspondent bepleitte onlangs dat voorbeeldgedrag wezenlijk is als je verandering wilt bewerkstelligen. In zijn artikel, getiteld ‘Ja, het is allemaal de schuld van Shell, KLM en ‘het systeem’. Maar zullen we het nu eens over jou hebben?’ lanceert hij de ‘Vier Wetten van Sociale Verandering’. Centraal in deze vier wetten staat voorbeeldgedrag. De conclusie van het artikel, bij monde van een uitspraak van Nelson Mandela in zijn laatste jaar als president van Zuid-Afrika, is dat de maatschappij veranderen niet het moeilijkste is wat er is. “Het moeilijkste is jezelf veranderen.”

En dus?

Mijn vrouw en ik hebben in overleg met haar ouders besloten om het bezoekje toch maar even uit te stellen. Leuk is anders, maar ons standpunt is dat als iedereen doet wat ie moet doen en laat wat ie moet nalaten, dat we dan in ieder geval het verloop van de crisis beheersbaar houden. De druk op de ziekenhuizen blijft op die manier draaglijk en onze meest kwetsbare mensen worden zoveel mogelijk beschermd. En aan onze kinderen leren we dat we in een vrij land leven waarin je maatregelen en voorschriften altijd ter discussie kunt stellen, maar ze ook opvolgt als de situatie daar om vraagt. En laat dit nou zo’n situatie die naar mijn mening even niet vraagt om het Hollandse poldergedrag maar om voorbeeldgedrag van alle Nederlanders.

Abonneer je op mijn blogs: