Healthy Living (#7) – Update

De laatste keer dat ik ben gaan hardlopen is vandaag achttien dagen geleden. Daar word ik een beetje onrustig van, want ik liep gemiddeld twee tot drie keer per week. Wat is er aan de hand? Niet zo heel veel hoor. Ik heb het even op een laag pitje moeten zetten omdat ik last van mijn heup had. Niks ernstigs, maar wel vervelend. Door de jaren heen heb ik daar wel vaker last van gehad. Ik ben niet ‘hypermobiel’, maar ik zit qua gewrichten een beetje losjes in elkaar. Beetje teveel speling zeg maar. Overbelasting ligt bij mij dan ook iets sneller op de loer. Toch heb ik even getwijfeld om het hardlopen gewoon door te zetten. Om gewoon te kijken of de klachten al dan niet zouden toenemen door het lopen. Uiteindelijk, nadat ik ook even ruggespraak had gehouden met mijn Bodytec-trainer, toch maar een pauze in acht genomen. Die pauze werd echter door verschillende factoren langer dan ik aanvankelijk had bedacht. Eigenlijk had ik afgelopen week weer prima de draad kunnen oppakken, maar het slechte weer en het feit dat de kinderen vakantie hadden heeft een beetje roet in het eten gegooid. Nou ja, de wat langere rustperiode heeft me uiteindelijk wel goed gedaan. Ik heb geen last meer van mijn heup, maar ik ben nu ook wel helemaal klaar met de noodgedwongen looppauze.  Mijn grootste drijfveer om weer te willen hardlopen is de energieboost die je krijgt kort nadat je een rondje gerend hebt. Maar een andere belangrijke drijfveer is de angst dat als ik het niet snel genoeg weer oppak, dat ik het dan laat gaan. Ik ben van nature namelijk helemaal niet de meest sportieve figuur. Er is altijd wel een excuus te vinden om niet te hardlopen. En als je dat een paar weken niet gedaan hebt, dan ben je het kwijt. Althans, dat geldt voor mij. Dat wat je hebt opgebouwd is voor een deel verloren gegaan en je moet dan weer een treetje lager beginnen om opnieuw op te bouwen. Daar ben ik niet zo goed in. Ik ben dan geneigd om de handdoek in de ring te gooien. Gelukkig weet ik dat van mezelf. Dus ik sta inmiddels echt te popelen om mijn renschoenen onder te binden en te gaan. Maar helaas heeft mijn vrouw weekenddienst en zijn de kinderen nog niet oud genoeg om even alleen te blijven. Met een klein beetje geluk is mijn vrouw vanmiddag een beetje bijtijds klaar en werkt het weer ook nog enigszins mee. In dat geval wordt er vandaag weer gerend. En anders gaat het er de komende week sowieso wel weer van komen als de kids weer lekker naar school zijn. Zolang de motivatie om te willen hardlopen maar blijft is er nog niet zoveel aan de hand. Dus dat zit wel goed!

Iets anders waar ik al een tijdje mee bezig ben is het periodiek vasten. Dat is eigenlijk een tweede natuur geworden. Het periodiek vasten houdt in dat ik elke dag een eetperiode van 6-8 uur heb en een periode van 16-18 uur waarin ik niet eet. Concreet komt dat er op neer dat de lunch mijn eerste maaltijd van de dag is en dat ik na een uur of acht ’s avonds niet meer eet. Ik sla dan weliswaar een maaltijd over, ik eet in principe niet minder. Tenminste, als ik mijn dag begin met een grote kom kwark, yoghurt, gemengde noten, havervlokken, zaden en pitten. Ook een lekkere gevulde salade is erg fijn om de dag mee te beginnen. Maar als ik de dag met brood begin, dan eet ik waarschijnlijk te weinig en heb ik ook eerder weer een hongergevoel. Brood eet ik dan ook beduidend minder dan voorheen. Begin ik mijn dag wel met brood, dan eet ik na de warme maaltijd vaak nog een bakje kwark met bovengenoemde vulling. 

Maar wat is nou het effect van het periodiek vasten? Een van de belangrijkste effecten is dat mijn energieniveau door de dag heen veel gelijkmatiger blijft. De bekende dip als je net gegeten hebt, heb ik al heel lang niet meer gehad. En over het algemeen kost het me geen enkele moeite om de hele ochtend niet te eten en toch dingen gedaan te krijgen. Zelfs sporten. Doordat ik steevast een maaltijd over sla geniet ik op de een of andere manier ook veel meer van de twee maaltijden die overblijven. Kortom, het periodiek vasten is voor mij wel een blijvertje. Het motto ‘vitaal door schaarste’ spreekt me bijzonder aan en één van de uitdagingen die ik dit jaar samen met mijn vrouw wil aangaan is sportvasten. Het idee achter sportvasten is dat het een ‘metabolic switch’ veroorzaakt en dat je lichaam overschakelt van suikerverbranding naar vetverbranding. Als we gaan sportvasten zal ik daar zeker aandacht aan besteden in mijn wekelijkse blogs.

Tenslotte wil ik je nog even laten weten dat ik nog steeds bezig ben met mijn 100 dagen IkPas Challenge. Inmiddels zijn er al 64 dagen om en het gaat echt van een leien dakje. Ik mis het totaal niet. Mijn vrouw heeft haar IkPas periode onderbroken met een glaasje wijn dat ze heeft gedronken nadat ze auditie had gedaan voor een rol in de nieuwe voorstelling van het lokale muziektheater gezelschap. Even ontspannen na zo’n spannend moment. Op zich heel begrijpelijk. Maar eerlijk gezegd moest ik wel even slikken en was ik eigenlijk best wel boos en teleurgesteld. Ik had me er kennelijk heel erg op ingesteld dat we het samen 100 dagen zouden volhouden. Dat we samen het offer van niet drinken zouden maken. Mijn vrouw maakte op dat moment even een andere keuze en daar had ik maar gewoon mee te ‘dealen’. Het heeft mij gelukkig geen moment aan het twijfelen gebracht om eventueel ook een korte pauze in te lassen. Sterker nog, het maakte mij alleen maar nog vastberadener om de 100 dagen te volbrengen. En zoals het er nu naar uitziet ga ik dat op mijn sloffen redden. Dat is echt winst, want dat had ik een jaar geleden niet voor elkaar gekregen. Wat de winst op de lange termijn gaat zijn weet ik nog niet. Dat zullen we wel zien. Maar tot nu toe vind ik het niet drinken een louter positieve ervaring. Gezondheid!

Abonneer je op mijn blogs: