Avondvierdaagse

Afgelopen week mocht ik als begeleider meelopen met de school van mijn kinderen bij de avondvierdaagse. Het was de eerste keer dat ze er zelf aan deelnamen. Vorig jaar was er onder ouders onvoldoende animo om dit te organiseren. De jaren daarvoor gooide corona roet in het eten. Maar afgelopen week konden ze dan eindelijk meelopen met iets wat ik tijdens mijn basisschooltijd toch wel een van de leukste activiteiten heb gevonden. Er is echter veel veranderd sinds ik zelf als kind meeliep. Ruim veertig jaar geleden.

Verschil in afstand

Een groot verschil is de afstand die elke avond werd gelopen. Veertig jaar geleden liepen we drie dagen tien kilometer en op de laatste dag maar liefst vijftien kilometer. Nu lopen groep 3 tot en met 8 elke dag vijf kilometer. Groep 1 en 2 hebben alleen de woensdagavond meegelopen en zij liepen ook vijf kilometer. Overigens heb ik niet op dezelfde basisschool gezeten dan waar mijn kinderen nu naar toe gaan, maar dat terzijde. Een van de andere begeleiders die al heel wat jaren meeliep vertelde me iets opmerkelijks. Zij kon zich nog goed herinneren dat ook groep 1 en 2 gewoon vier dagen meeliepen. 

Nu lijkt me vier avonden vijf kilometer lopen voor een aantal kleuters best een pittige opgave. Ik snap dus best dat ze er tegenwoordig voor kiezen om ze maar één avond te laten meelopen. Op die manier kunnen de kleuters toch al een beetje de sfeer proeven. Wel jammer dat de kleuters niet meelopen op de laatste avond. De avond van de intocht. Maar ook daar zullen ongetwijfeld goede redenen voor zijn.

Ik vind het verschil in de afstand die wij veertig jaar geleden aflegden en nu wel heel erg groot. En eerlijk gezegd snap ik niet goed waarom we met bijna hele school maar zo’n beperkte afstand per avond afleggen. Is het om de drempel te verlagen? Zodat ook kinderen die niet zo sportief zijn wel kunnen meelopen? Maar dan zou je er toch ook voor kunnen kiezen om twee vijfkilometer groepen (onderbouw en bovenbouw) en één tienkilometer groep te kunnen organiseren? Oké toegegeven, de vijf kilometer is voor mij persoonlijk niet bepaald een uitdaging. Dus mijn vraag komt ook wel grotendeels voort uit mijn persoonlijke sportieve ambitie.

Snoep

Wat ik verder erg opvallend vond tijdens deze avondvierdaagse is de gigantische hoeveelheid snoep die veel kinderen onderweg bij zich hebben. Sterker nog, we zijn nog nauwelijks enkele honderden meters onderweg of de eerste zakjes snoep worden uit heuptasjes of rugzakjes geplukt. En van al dat snoep en zoete drankjes krijg je dorst. Maar voor een flesje water hadden ze vervolgens geen plek meer in hun eigen tas, dus daar moest elke avond de begeleiding uitkomst bieden.

Ik heb een grote aversie tegen snoep en onze kinderen hadden afgezien van een flesje water dan ook niets bij zich. Dat hoefde ook niet, want tijdens het tochtje van vijf kilometer was er zelfs nog een pauzemoment. Op de pauzeplek kregen alle kinderen een bekertje water of ranja. Ook kregen ze nog een stuk appel, komkommer en een koekje. En voordat we vertrokken, voor wie wilde, nog een snoepje. Bovendien vraagt het lopen van vijf kilometer nou ook niet zoveel van de kinderen dat een stevige maaltijd voor vertrek niet afdoende is.

Normale kinderen

Als de avondvierdaagse me één ding heeft geleerd is dat mijn kinderen hele normale kinderen zijn. Thuis krijgen ze niet of nauwelijks snoep. Maar in een omgeving waar veel snoep aanwezig is snoepen mijn kinderen er ook lustig op los. Dat is ook bijna onvermijdelijk. Immers, het eerste snoepje veroorzaakt de welbekende dopamine-respons. Met andere woorden, het eerste snoepje geeft je een fijn gevoel. Dat gevoel duurt echter relatief kort. Om dat gevoel te kunnen vasthouden kun je bijna niet anders dan al snel een tweede, derde en vierde snoepje te eten. En het vervelende van de dopamine-respons is ook nog dat je na het eten van elk snoepje een soort van ‘crash’ ervaart. Hierdoor wordt het verlangen naar meer snoep nog meer aangewakkerd.

Bloemen in plaats van snoep

Ik beschouw de avondvierdaagse als een sportieve en sociale activiteit, waar snoep wat mij betreft een zeer bescheiden rol mag spelen. De intocht was qua hoeveelheid snoep echter het toppunt. Vaders, moeders, ooms, tantes, opa’s en oma’s, neefjes en nichtjes. Iedereen stond langs de kant om hun dierbare te trakteren op snoep. En niet één snoepje, maar complete zakken die ze om hun hals konden hangen. Alsof de kinderen ik weet niet wat voor prestatie hadden neergezet. Onze kinderen kregen van mijn vrouw bloemen. Echte avondvierdaagse bloemen. Als je de Nijmeegse vierdaagse uitloopt krijg je gladiolen. In Winterswijk krijg je Duizendschoon (Dianthus barbatus). Een bloem uit de anjerfamilie. Die kreeg ik veertig jaar geleden ook al en daar was ik destijds maar wat blij mee.

Boodschap

Ik vond het hartstikke leuk om als begeleider mee te lopen met de school van mijn kinderen. Wat hebben we een lol gehad. En wat het snoep betreft, daar zou de organisatie van de avondvierdaagse wat mij betreft wel paal en perk aan mogen stellen. We leven anno 2023 in een land waar meer dan de helft van alle mensen overgewicht heeft. Om nog maar te zwijgen van het percentage mensen dat lijdt aan een chronische ziekte. En willen we als volwassen dan werkelijk de boodschap aan onze kinderen meegeven dat snoepen wel oké is?