Accepteren

Het accepteren van wat ‘is’ is volgens mij één van de mooiste dingen die je jezelf kan toewensen. Het brengt ontzettend veel rust in je leven. Nu ben ik nog lang niet zover dat me dat altijd lukt hoor, maar ik ben er wel heel bewust mee bezig. En elke dag lijk ik in dat proces een stukje verder te komen. Accepteren van wat ‘is’ moet je echter niet verwarren met passiviteit of onverschilligheid. Dat ben ik namelijk niet, zover ik weet. Maar ik probeer wel steeds meer om de dingen te nemen zoals ze komen. In deze blog probeer ik te verduidelijken wat dat ‘accepteren’ voor mij precies inhoudt en wat het me brengt.

Aannemen versus afwijzen

Accepteren staat voor aannemen. Als je iets van iemand aanneemt dan spreek je van accepteren. Dat kan zowel in materiële zin zijn als in niet-materiële zin. Met andere woorden, je spreekt enerzijds van accepteren als je bijvoorbeeld een boek van iemand aanneemt. Anderzijds kun je ook een bepaalde gedachten, wensen en verlangens die iemand in jouw richting uit aannemen. Het tegengestelde van aannemen of accepteren is afwijzen. Je kunt iets (bijvoorbeeld een geschenk of een compliment) afwijzen. Je kunt ook iemand afwijzen. Bij het al dan niet accepteren of afwijzen van iets of iemand spelen gevoelens en emoties vaak een grote rol.

Olifantenhuid

Denk maar eens aan het aannemen van een welgemeend compliment. Er zijn vandaag de dag nog genoeg mensen die zich daar ongemakkelijk bij voelen. Terwijl als iemand ons beledigt we veel sneller geneigd zijn om ons daar iets van aan te trekken. We lijken beter in staat om iets negatiefs over onszelf te accepteren dan iets positiefs. Dat is toch gek? Sterker nog, we zijn in staat om, als iemand een botte opmerking over ons maakt, daar bij wijze van spreken dagen of weken later nog op te kauwen. Kennelijk laten we iets negatiefs niet heel gemakkelijk van ons afglijden. Tenzij je een doorgewinterde politicus bent. Die lijken zo’n olifantenhuid te hebben ontwikkeld dat dat soort bagger niet aan ze blijft kleven.

Of passen zij een andere strategie toe waardoor ze er veel minder door geraakt lijken te worden? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Wat ik wel weet is hoe je slimmer met positieve en negatieve opmerkingen die jouw kant opkomen kunt omgaan. Maak ze in de eerste plaats niet tot meer dan wat ze zijn. Een uiting van hoe jij op een bepaald moment op een bepaald persoon overkomt. Dus het zegt iets over hoe die persoon jou op dat moment ziet. Het zegt weinig of niets over jou en deste meer over die ander. Maar dat is niet hoe de meeste mensen ermee omgaan. En dat is heel begrijpelijk. Dat heeft namelijk met ons ego te maken.

Ego

We hebben allemaal een ego en dat ego vindt het fijn om aandacht te krijgen, positief of negatief. Maar vooral op negatieve aandacht is het ego verzot. Met negatieve aandacht kan het ego doorgaans veel langer bezig zijn dan met positieve aandacht. Een compliment leggen we snel naast ons neer. Van een flinke uitbrander daarentegen kunnen we, zoals gezegd, dagen van slag zijn. Dat doet ons ego omdat het gevoed wordt door de negatieve gevoelens en emoties die een dergelijke uitbrander oproept. Het is als het ware de brandstof waar ons ego zo lekker op gaat. We zijn echter niet ons ego. Het is niet meer en niet minder dan de bril waarmee we naar onszelf en de wereld om ons heen kijken. En die bril is alles behalve een vaststaand gegeven. 

De kunst is om jouw ego veel minder de dienst uit te laten maken in je leven. Het ego gedijt op de gedachten die we hebben over ons eigen verleden en onze toekomst. En dan heel specifiek wat we allemaal bereikt hebben en nog willen bereiken. Het ego is nooit verzadigd. Het wil telkens maar meer en meer. Bijvoorbeeld een steeds groter huis of een steeds grotere auto. En als we die zaken eenmaal hebben, dan is de honger van het ego slechts een kort moment gestild. Maar het ego maakt ons niet gelukkig. Vandaar onze honger naar steeds meer en steeds beter. 

Volledige overgave

Maar als ons ego ons niet gelukkig maakt, wat maakt ons dan wel gelukkig? Dat is in mijn ogen volledige overgave aan het huidige moment. Daar kan het constant door gedachten gevoede ego bovendien niet bestaan. Als je het huidige moment accepteert zoals het zich aandient, dan heeft het ego geen vat op je. In het huidige moment zijn namelijk geen gedachten, gevoelens of emoties. Daar is alleen puur en bewust ‘zijn’. Klinkt logisch niet? Heel logisch, maar bepaald niet eenvoudig om te verwezenlijken.

Probeer maar eens tien seconden nergens aan te denken. Dat is al een hele uitdaging. Laat staan dat je in staat bent om een uur nergens aan te denken. Dat lukt de meeste mensen alleen als ze slapen. Maar niet getreurd, je kunt het trainen. En stapje voor stapje kun je steeds iets langer in het huidige moment verblijven zonder dat dat moment wordt overschaduwd door gedachten. En als gedachten dan toch komen, laat ze dan zijn voor wat ze zijn. Zet er niet meteen je tanden in, zodat vanuit die ene gedachte meteen weer tien nieuwe gedachten ontspruiten. Laat de gedachte gedacht zijn, maar plak er geen oordeel aan vast.

Afpellen

Door te accepteren dat het huidige moment het enige is dat ‘echt’ is, wordt het leven lichter. Niet dat ik een heel zwaar leven heb, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel. Door me meer en meer bewust te zijn van het huidige moment kom ik dichter bij wie ik in essentie ben. En wie ik ben is niet mijn ego dat zich voedt aan mijn levensverhaal. Het zijn niet mijn gedachten, gevoelens en emoties. En het is ook niet dit lijf dat me in staat stelt om te waarnemen, te denken en te doen. Wie ik ben is wat er overblijft als je alle lagen afpelt. Het is wat ik ervaar als ik me volledig overgeef aan het ‘hier en nu’.