Alcoholgebruik

Een van de grootste uitdagingen op het gebied van een goede gezondheid waar ik me tot nu toe mee geconfronteerd zag was het aanpakken van mijn ‘drink-probleem’. Als ik het zo opschrijf dan klinkt het zwaar en serieus. Serieus is het zeker. En zwaar? Dat is maar hoe je er naar kijkt. Opgroeien in onze prachtige Achterhoek biedt wat alcoholgebruik betreft nou niet bepaald de beste voorwaarden voor het ontwikkelen van gezond en verstandig drinkgedrag. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ongelooflijk trots op de Achterhoek en dit is mijn mening. 

Een stukje historie

Als klein kind gingen we op zondagochtend vaak naar oma en opa en na de koffie kwam dan het bier op tafel. Ik leerde dat alcohol drinken (in het weekend) eigenlijk net zo vanzelfsprekend was als koffie drinken. En ook op menige bruiloft of ander feestje vloeide het bier rijkelijk. Bier drinken was onderdeel van de cultuur en als je maar oud genoeg was, dan mocht je daar ook aan meedoen. In mijn jeugd moest je wettelijk gezien wel zestien zijn om alcohol te mogen drinken, maar dat werd hier in de regio niet zo nauw genomen.

Mijn eerste ervaring met alcohol thuis was, als ik het me goed herinner, een glaasje rosé bij het kerstdiner. Geen idee hoe oud ik toen precies was, maar zestien was ik zeker niet. Veroordeel ik hiervoor mijn ouders? Nee, helemaal niet. Ik denk dat iedere ouder op dit terrein een inschatting probeert te maken of het kwaad kan. En laten we wel wezen, het is misschien beter om thuis voor het eerst alcohol te drinken onder het toeziend oog van je ouders, dan pas op het moment dat je uitgaat. Buitenshuis waren er  legio manieren om aan alcohol te komen. Echt streng was men namelijk niet met toezicht en handhaving op alcoholgebruik onder de toegestane leeftijd. 

Alcoholgebruik in de puberteit

Als je het mij vraagt is alcoholgebruik in de puberteit gewoon niet een van de slimste dingen om te doen. Dat heeft zich in ieder geval voor mijn persoontje wel uitgewezen. De puberteit was voor mij een hele onzekere periode (voor wie niet?). Ik worstelde met mijn geaardheid, mijn lichaamsbeeld (tikje te dik) en met mijn toekomst. Ik leerde al jong dat alcohol de scherpe kantjes ervan afhaalt. Het heeft als het ware een pijnstillende werking op je mentale gesteldheid. En aangezien het leven meestal niet voortdurend over rozen gaat leerde ik op jonge leeftijd eigenlijk een verkeerde manier aan om er mee om te gaan.

Als volwassene leerde ik dat dit niet de beste manier is om met je problemen om te gaan, maar als alcoholgebruik zo diep geankerd is in de cultuur van de regio waar je bent opgegroeid en bovendien nationaal gezien een volledig geaccepteerd maatschappelijk en sociaal fenomeen is, hoe scheid je dit dan. 

Wake-Up call

Vorig jaar kreeg ik een wake-up call. De oudste zoon van mijn schoonzus en zwager kreeg op 21-jarige leeftijd te horen dat hij een ernstige progressieve leveraandoening heeft. Zijn lever gaat kapot door een auto-immuunziekte. Door dit slechte nieuws werd ik erg met mijn eigen drinkgedrag geconfronteerd. De schade die ik door alcoholgebruik aan mijn lever veroorzaakte was een keuze. Die keuze had mijn neefje niet. Ik vond mezelf een behoorlijke hufter en vond dat het roer echt om moest.

Een andere belangrijke factor zijn mijn jonge kinderen. Ik wil beslist niet dat zij leren dat alcoholgebruik net zo normaal is als het drinken van koffie. Liever leer ik ze dat alcohol iets is wat je bij speciale gelegenheden (met mate) gebruikt. Ik ben niet gestopt met het drinken van alcohol, maar ik haal het niet meer in huis tenzij ik gasten over de vloer krijg. Dat betekent concreet dat ik doordeweeks geen alcohol meer drink en tenzij ik een feestje heb in het weekend ook niet. Mijn lieve vrouw is hierin een ongelooflijke steun voor mij, maar de kracht om het te doen haal ik in de eerste plaats uit mezelf. Gaat het altijd goed? Nee…ik ben ook maar een mens.