Feest

Aankomende zaterdag vieren we feest. Op 5 november 2021 waren mijn ouders vijftig jaar getrouwd. Door omstandigheden zat het er toen niet in om dit groots te vieren. Toch wilden mijn ouders dit heuglijke feit niet onopgemerkt voorbij laten gaan. En dus vieren we nu, een jaar later, alsnog hun gouden huwelijksjubileum. Zoals ze zelf zeggen een feest met een plusje.

Koper

Toen mijn ouders twaalf-en-half jaar getrouwd waren hebben ze geen feest gegeven. We zijn toen ter gelegenheid daarvan met tante Trees, een zus van mijn moeder, en oom Aloys naar Sporthuis Centrum, het huidige Center Parcs, geweest. Als ik het me goed herinner hebben mijn tante en oom hetzelfde gedaan toen zij twaalf-en-half jaar getrouwd waren. Zo verbleven we het ene jaar op Het Meerdal in America (L) en het andere jaar op De Eemhof in Zeewolde. Voor ons als kinderen was dat meer dan feest genoeg.

Zilver

Twaalf-en-half jaar later vierden mijn ouders hun zilveren huwelijksjubileum. Dit keer met een groot feest. En als ik zeg groot, dan bedoel ik ook groot. Zoals dat in die tijd ging begonnen we de dag met een kerkdienst uit dankbaarheid. Het jongerenkoor waar ik toen deel van uitmaakte zorgde voor de muzikale omlijsting van die dienst. Een dienst die we als gezin overigens helemaal zelf in elkaar hadden gezet. Een van de momenten die me het meest is bijgebleven is dat we ‘The Rose’ van Bette Midler zongen met het koor en dat mijn zus en ik na afloop van dat nummer aan onze ouders een rode roos gaven. Een emotioneel moment waarop vooral mijn vader het beslist niet droog hield. 

Mijn ouders hadden voor het vervoer van de buurt en van enkele andere daggasten van hun huis naar de kerk en daarna naar de feestlocatie voor een oldtimer bus gezorgd. De feestlocatie was zalencentrum Wamelink waar  tegenwoordig een wok-restaurant in is gevestigd. De dag verliep zoals grote feesten er in die tijd uitzagen. Belangrijke componenten waren uiteraard lekker eten en drinken en muziek om te kunnen dansen. 

Er was een fotoshoot met de buurt en de hele familie voor een verjaardagskalender. Bovendien was er een aparte fotoshoot van ons als gezin. Aan het eind van de middag was er een uitgebreid, aan tafel geserveerd diner, voor alle dag-gasten. Niettevergeten een receptie met een indrukwekkende hoeveelheid gasten. En tenslotte een avondfeest dat werd opgeluisterd door een fantastische band. Een dag om nooit meer te vergeten.

Robijn

Vijftien jaar later vierden mijn ouders hun robijnen huwelijksjubileum met een feest bij Frerikshof. Een feest dat iets bescheidener was van opzet, maar desondanks een fantastisch feest. Het was de eerste kennismaking van mijn vrouw, met wie ik amper twee maanden een relatie had, met mijn familie. Dat was heel bijzonder en best wel spannend. Niet dat ik goedkeuring van mijn familie nodig had om een relatie met haar te kunnen hebben, maar het was wel een grote verandering. Voordat ik een relatie met mijn vrouw kreeg heb ik namelijk ruim tien jaar een relatie met een man gehad. Mijn vrouw werd echter met open armen opgenomen in de familie.

Stilletjes voorbij gegaan

Sinds het begin van dit jaar wonen mijn ouders bij ons op het erf in hun mantelzorgwoning. Toen ze vorig jaar vijftig jaar getrouwd waren woonden ze tijdelijk bij ons in huis vanwege het feit dat mijn moeder door een val beide bovenarmen had gebroken. We hebben toen geen feest gevierd en het moment is eigenlijk door de omstandigheden vrij stilletjes voorbij gegaan. Wel hadden ze bedacht om dan maar de volgende zomer een groot tuinfeest te geven. Dat tuinfeest is een feest geworden bij Verenigingsgebouw Wilhelmina in de naastgelegen buurtschap. En niet in de zomer, maar op de dag dat ze eenenvijftig jaar getrouwd zijn. Vooral onze dochter kijkt erg uit naar dit feest. Zij is negen en heeft nog niet eerder een dergelijk feest meegemaakt. 

Duurzame feest-outfits

Tijdens het schrijven van deze blog is zij naar turnen en is mijn vrouw met onze jongste nog even de laatste dingen kopen voor onze feest-outfits. Onze dochter draagt die dag een prachtige blauwe jurk en als gezin hebben we de kleur van onze outfits volledig daarop afgestemd. Het meeste dat we dragen is tweedehands. Niet om een statement te maken, maar gewoon omdat we tegenwoordig, afgezien van onze onderkleding en sokken, nauwelijks nog iets nieuws kopen. En dat is niet omdat we in zwaar weer zitten. Dat doen we louter uit duurzaamheidsoverwegingen. 

Duurzaam kado

Diezelfde duurzaamheidsoverwegingen hebben ook een rol gespeeld bij het kado dat mijn ouders van ons, de gezinnen van hun beide kinderen, krijgen. Met vijfentwintig kregen ze een stedentrip naar Parijs en met veertig zijn we met z’n allen naar Istanbul geweest. Beide keren met het vliegtuig. Om de traditie voort te zetten krijgen ze ook nu een stedentrip aangeboden. Echter wat het vervoer betreft hebben mijn zus en ik deze keer gekozen voor een duurzamer alternatief. De trein.

Genieten

Ik ben helemaal niet zo’n feestganger, maar naar dit feest kijk ik echt wel uit. Hopelijk wordt het voor zowel mijn ouders als voor onze kinderen een onvergetelijke feestelijk gebeurtenis. Want als zij genieten, dan geniet ik ook.